Ik krijg geen lucht meer

In mijn introductie heb ik aangegeven dat ik je mee wil nemen in de aanloop naar mijn boek. Dit was toch een kwestie van makkelijker gezegd dan gedaan. Er zijn verhalen genoeg die ik erin wil zetten maar de vraag is: Waar begin ik?

Er is eigenlijk geen goed antwoord op deze vraag want ieder begin is in deze een begin en het is onderdeel van mijn verhaal. Ik begin mijn verhaal waar het voor mij logisch lijkt te beginnen. Mocht je vragen hebben dan kun je dat altijd laten weten d.m.v. een reactie of een berichtje via het contactformulier.

Donderdag 11 juli 2019. Ik zit bij Alyssia in de auto. Ze stond erop me naar huis te brengen en ik heb eraan toegegeven. Naar mijn idee valt het allemaal wel mee en gaat dit wel over maar daar waren de meningen over verdeeld.

Ik ben vanmorgen zoals altijd, gewoon naar mijn werk gegaan en probeerde daar de druk wat te verdelen zodat ik me op het schrijven van de training kon richten.

Er was net een nieuwe groep collega’s gestart en daar zij nog vragen hadden stond de één na de ander aan mijn bureau. Eigenlijk wil ik me focussen op de training maar ik kan ze ook niet laten staan. Omdat er momenteel ook geen andere collega beschikbaar is, neem ik de verantwoordelijkheid op me, om ze toch te helpen.

Terwijl ik wat vragen aan het beantwoorden ben, merk ik dat ik plots moeite heb met ademhalen. Het lijkt wel alsof de lucht niet in mijn longen wil stromen en dat de ademhaling niet verder wil gaan dan mijn borstkas. Ik wil niks laten blijken maar merk dat ik toch een beetje in paniek raak. Dit voelt gewoon niet goed.
Nadat ik een collega geholpen heb, loop ik richting een bhv’er. Ik vraag haar om hulp en zij ziet gelijk dat ik er niet al te best uitzie.

Ik ben aardig wit weggetrokken en ik sta te duizelen op mijn benen. Er wordt een stoel voor me neergezet en er wordt nog een collega bhv’er bijgehaald. Ze stellen me wat vragen en meten mijn hartslag op en komen tot de conclusie dat het een paniekaanval moet zijn.

Een paniekaanval. Waarom zou ik in hemelsnaam een paniekaanval moeten hebben?

Er wordt besloten dat het beter is als ik naar huis ga en de tranen springen in mijn ogen. Waarom naar huis? Het voelt als opgeven als ik naar huis ga. Ik kan niet naar huis. Er is nog zoveel te doen. Ik kan mensen niet laten zitten. Misschien als ik even hier zit dat het dan weer gaat. Ik wil niet opgeven. Ik moet nog zoveel doen. Laat me nou maar even dan komt het wel goed, echt.

Alyssia, mijn teammanager, komt aanlopen met haar jas al aan en mijn jas in haar handen. “Kom” zegt ze, “ik breng je naar huis”.

Enigszins beduusd laat ik me uiteindelijk leiden en ga ik met haar mee.

Ik merk dat ik nog steeds wel wat moeilijk ademhaal maar dat zal zo toch wel overgaan?

Terwijl we in de auto zitten, razen de gedachten aan één stuk door in mijn hoofd. Waarom gebeurt dit nu? Wat heb ik verkeerd gedaan? Zou ik wat anders mankeren? Verdomme waarom gebeurt dit nu? Ik wil dit niet!

Zonder dat ik het direct doorheb, krijg ik weer moeite met ademhalen. Nee hè, niet weer, denk ik. Oké, niks zeggen, niks laten merken. Probeer te ademen. Probeer het weg te laten gaan. Niet doen.

Alyssia merkt dat er iets niet klopt en vraagt me of het gaat. Ik antwoord dat het niet zo lekker gaat en ze stelt voor om toch even naar de dokter te gaan. Ik geef toe dat dat misschien wel een goed plan is en wijs haar de weg richting mijn huisarts.

Ondertussen bel ik mijn zus op zodat zij daar ook heen kan komen om mij te helpen.

Wat een gedoe, denk ik. Er zal toch niets zijn. Als de dokter het nou ook even beaamt dan komt het vast allemaal goed.

Bij de dokter wordt ik gelijk apart genomen door de assistente. Ik zie inderdaad wit en ze meten gelijk mijn hartslag op. Terwijl ik op de dokter wacht krijg ik alweer wat meer kleur en na nog een 2de meting waarbij ze ook mij zuurstof controleren is de enige conclusie, het was een paniekaanval. Mocht het weer gebeuren dan gelijk contact opnemen.

Alyssia is ondertussen weer terug naar kantoor gegaan en mijn zus en haar vriendin begeleiden mij naar huis.

Ik snap nog steeds niet waarom ik nu ineens zo’n paniekaanval heb maar als ik nu rustig naar huis ga en de tijd neem dan zal het toch wel overgaan?

Wat ik toen nog niet wist maar nu inmiddels wel, is dat ik mezelf veel te lang voorbij gelopen ben. Dit was ook niet mijn eerste paniekaanval maar wel de eerste keer dat mijn lichaam zo hard aan de bel trok dat ik het niet meer niet kon voelen.

Ik weet niet wat er nu allemaal gebeurt maar als ik nu alleen dit weekend gewoon even rustig aan doe, dan zal ik toch maandag wel weer kunnen werken?
Op dat moment had ik nog geen idee waar ik in beland was en wilde ik weer gewoon kunnen functioneren. Ik had geen idee dat mijn lichaam al langer aangaf dat er een grens was bereikt maar dat zou ik niet veel later merken.

<wordt vervolgd>